18 september. De dag van mijn eerste opdracht als ZZP’er. Ik ben gevraagd om als dagvoorzitter een
spannend overleg te begeleiden. Er zit een groep van 20+ mensen met verschillende belangen en
functies.
Ter voorbereiding spar ik met de opdrachtgever en schuif ik aan bij voorbereidende overleggen
voorafgaand aan 18 september.
Naar eer en geweten bereid ik een agenda voor en maak ik mentaal een plan hoe ik de groep het
best kan dienen. Ik ben gewend om gezonde wedstrijdspanning te hebben maar nu is het anders. Ik
voel me onzeker, klein, en niet in mijn kracht.
Achteraf krijg ik complimenten. Het doel van het spannende overleg is behaald, en ruim binnen tijd.
“Dat kan je op je cv zetten”, zegt een deelnemer. Ook opbouwende kritiek: dat ik meer had mogen
ingrijpen. Leuk, maar uiteindelijk vind ik dit geen succes. En dit is waarom.
Naderhand reflecteer ik met een vakgenoot. De conclusie is dat ik gretig instapte. Direct aannemend
dat ‘De Oplossing’ gevonden werd in een voorzittersrol bij een overleg. Maar waarom was het
overleg spannend voor die groep? Waar zit de pijn? Waarom vroeg de opdrachtgever een externe
voor deze opdracht en konden ze het zelf niet af? Die verdieping heb ik niet gedaan. En met de
groep heb ik de 18de verzaakt om te contracteren over mijn rol.
Ik streef ernaar om duurzame ontwikkeling te leveren. Dat teams zelfstandig zijn, groeien in hun
bewustwording, en ik mij z.s.m. overbodig maak. Zoals in het plaatje te zien is als je de groene pijlen
volgt.
Dit keer pakte ik de snelle route. Direct naar de oplossing. En dus blijft duurzaam resultaat uit. Zat ik
niet in mijn kracht. En is de klant die dag geholpen maar heeft niet echt geleerd. Zucht. Super
leerzaam al met al. Prachtige lessen die ik niet snel zal vergeten. Dat maakt mij sterker dan gisteren.
